خسرو معتضد منتقد تاریخ

به گزارش پایگاه خبری «خبردارو»به نقل از خسرو معتضد منتقد تاریخ، ایران در درازای تاریخ پر قدمت خود به علت قرار داشتن در میان راهی غرب و شرق آسیا ، علاوه بر یورش ارتش های مهاجم و آسیب رسان بیگانه چون سکاها ، یونانیان ، رومیان ، هیتالیت ها ، ترکان خاقانات شرقی و غربی ، تازیان ، مغولان ، تاتاران ، ازبکان ، عثمانی ها ، غلزایی های طغیانگر ، روس ها ، انگلیسی ها و قبایل ترکستان ، با اشاعه انواع بیماری ها و عوارض و بلاهایی که جان ایرانیان را می گرفت رویارو شده است . علاوه بر تلفات ناشی از جنگ ها و کشتارهای میلیونی ، طاعون ، وبا ، حصبه ، مالاریا ، تیفوس و یکصد بیماری دیگر که بعضی وارداتی و بعضی بومی بوده است جمعیت کشور ایران را رو به تحلیل برده و در آغاز قرن نوزدهم میلادی به رقم تاسف بار 5/5 تا 6 میلیون نفر کاهش داده است . طاعون درصدر آفات جمعیت قرار داشته و سپس وبای عام و سایر  بیماریها جای آن را گرفته است .
 
در تداوم روند روی به کاهش ، جمعیت ایران در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی / نیمه دوم قرن سیزدهم هجری قمری به رقم باورنکردنی 5/4 میلیون نفر رسیده و گزارش شده است .( دکتر حبیب الله زنجانی – جمعیت شهرنشینی در ایران ، جلد اول جمعیت ، تهران ، 1371 ، ص 7 )
جمعیت شهرهای عمده               000. 850 نفر
جمعیت شهرهای کوچکتر           150.000   نفر
جمعیت عشایر                           1.700.000  نفر

باقی سکنه                                1.700.000  نفر

جمع                                          4.400.000   نفر
(سرشماری سال 1245-1246) هـ. . ش در زمان ناصرالدین شاه )
برای مبارزه با بیماری های واگیر که هر ساله به جمعیت ایران آسیب وارد می ساخت و نیز با توجه به اینکه از هر پنج کودک ایران ، چهار کودک تا حدود سالهای دهه 1330 هـ . ش در سنین زیر پنج سال می مردند ، به تدریج اندیشه استفاده از داروهای نوینی که از قرن هفدهم و هجدهم میلادی بویژه در قرن نوزدهم میلادی در علم طب تحولی شگرف ایجاد کرد مورد توجه طبقات فهیم و تجدد گرای ایران که عده شان بسیار کم بود قرار گرفت . ورود داروهای جدید از قرن هفده و هجده میلادی آغاز شده و در قرن نوزدهم تعمیم یافته است.
به سفارش خبردارو